آقایان! مردم این منطقه یکی یکی کم می‌شوند – تابناک

به گزارش تابناک به نقل از برترین ها: میانگین سنی متوفیان در برخی استان ها کمتر از میانگین کشوری است و این مشکل در برخی استان های جنوبی وضعیت بحرانی تری دارد.

نگاهی به میانگین سنی مرگ و میر در استان های کشور نشان می دهد که با وجود اینکه سن مرگ و میر در سراسر کشور طی یک دوره 12 ساله 4 سال افزایش یافته و در واقع «امید به زندگی» در دو استان کرمان افزایش یافته است. و سیستان و بلوچستان این روند “ایستا” یا رو به کاهش است. زیرا این دو استان که به ترتیب اولین و دومین استان بزرگ ایران هستند، کمترین سن متوفیان را دارند.

میانگین امید به زندگی در ایران برای هر دو جنس (مرد و زن) 77.33 سال، برای دختران 78.54 سال و برای مردان 76.22 سال است که البته برخی مطالعات داخلی این عدد را اندکی بیشتر یا کمتر اعلام کرده اند.

اما بر اساس آمار ارائه شده از سوی سازمان ثبت احوال در سال 1392 میانگین سنی فوت شدگان در استان سیستان و بلوچستان حدود 48 سال بوده است. تا سال 95 میانگین سنی فوت شدگان در این استان کاهش یافت و حتی به 47 سال رسید. در سه سال بعد این عدد افزایش یافت و حتی در سال 1400 به 50 سال رسید اما در سال 1401 دوباره کاهش یافت تا اینکه این عدد به 50.7 سال می رسد. عددی که در مقایسه با شاخص «امید به زندگی» ایران حدود 30 سال فاصله دارد.

در استان کرمان وضعیت پیچیده تر است. براساس گزارش سازمان ثبت احوال، میانگین سنی فوت شدگان در آن استان ۱۳ سال پیش ۶۳.۴ سال بود و در سال گذشته طی یک پروسه ۱۲ ساله به ۶۲.۷ سال کاهش یافت. در این سال‌ها میانگین سنی فوت شدگان در این استان هرگز بالاتر از 65 سال نبوده است. ردپای بازدارندگی جغرافیایی و محرومیت از خدمات بهداشتی و حتی شاخص های کیفیت زندگی در هر دو استان قابل مشاهده است. به عنوان مثال در سال های 2019 و 2019 کشور با بحرانی به نام همه گیری کرونا مواجه شد و طبیعی است که در صورت عدم وجود واکسن و اقدامات پیشگیرانه، میزان مرگ و میر در این دو سال بالاست که در نمودار قابل مشاهده است. . اما چرا و چگونه این روند در سال‌های پس از همه‌گیری بهبود نیافته است؟ در حالی که میانگین سنی متوفیان در سراسر کشور در این 12 سال 4 سال افزایش یافته است، دو استان شمالی ایران یعنی گیلان و مازندران تنها استان هایی هستند که میانگین سنی متوفیان بالای 70 سال است. در واقع طی این 12 سال وضعیت معیشتی این استان ها قطعا بهتر از استان های دیگر است و شاخص امید به زندگی نیز افزایش یافته است.

شاخص امید به زندگی چیست؟

امید به زندگی معیاری است که نشان می دهد افراد در یک جامعه به طور متوسط ​​چقدر عمر می کنند یا به عبارت دیگر انتظار می رود چقدر عمر کنند. گفته می شود که این شاخص به اشتباه «امید به زندگی» ترجمه شده است. اما به طور کلی با افزایش سطح مراقبت های بهداشتی در جامعه، میانگین امید به زندگی افزایش می یابد. بنابراین این شاخص یکی از معیارهای پیشرفت یا عقب ماندگی کشورهاست.

در رتبه بندی کشورها در این شاخص سازمان جهانی بهداشت، ایران جایگاه بهتری نسبت به کشورهای آفریقایی دارد و در رده کشورهای آمریکای لاتین قرار می گیرد و با میانگین امید به زندگی 73.5 سال در بین 193 کشور در رتبه 106 قرار دارد. پایین تر از کشورهایی مانند جامائیکا، صربستان، آلبانی، رومانی و چین و بالاتر از کشورهایی مانند الجزایر، مصر، مراکش و حتی اندونزی.

سیستان و بلوچستان در اوج محرومیت قرار دارند

پیش از این مرکز پژوهش‌های مجلس با استفاده از شاخص جهانی فقر چند بعدی و با استفاده از داده‌های پرسشنامه درآمد و هزینه خانوار در سال 1401 اعلام کرده بود که نزدیک به 30 درصد از خانوارهای سیستان و بلوچستان محروم هستند که در مقایسه با سایر خانوارها. تعداد استان ها بسیار زیاد است. چون مثلا اختلاف سطح محرومیت سیستان و بلوچستان با استانی مثل تهران 28 درصد است! یا مثلا با رتبه دوم این رتبه 22 درصد اختلاف دارد.

آب و هوای این استان گرم و خشک است اما در عین حال تنوع آب و هوا و آب و هوای خاص دارد و مناطق کوهستانی، جنگلی و باتلاقی نیز در این استان پهناور دیده می شود. تاکنون زیرساخت های مناسبی برای ایجاد شغل برای این افراد فراهم نشده و چاره ای جز روی آوردن به مشاغل کاذب ندارند.

بر اساس اطلاعات موجود از شاخص های فقر، مردم این استان از حداقل شرایط اولیه زندگی برخوردار نیستند و اگر نظام سنتی و اصالت این مردم نبود، شاید مردم دچار مشکلات و آسیب های بیشتری می شدند. . روی آوردن ساکنان این استان به قاچاق سوخت که می تواند به قیمت جان آنها تمام شود و تأثیرات روحی بدی بر خانواده ها داشته باشد. دلیل اصلی این قاچاق، عدم استفاده از ظرفیت داخلی استان سیستان و بلوچستان است. در حالی که این استان از امکانات بسیار خوبی برخوردار است که می توان به عنوان یکی از قطب های تولید و عرضه محصولات و کالاهای مختلف در کشور شناخته شد. نمونه یکی از این امکانات شهر توریستی چابهار است که تنها بندر اقیانوسی ایران و سواحل بکر و مناظر دیدنی آن می تواند به قطب گردشگری کشور تبدیل شود.

آیا پول عنصر اصلی است؟

شاید بتوان ردپای درآمد را در کیفیت زندگی مردم این استان دید. بر اساس آمار سالانه درآمد و هزینه خانوارهای شهری ارائه شده توسط مرکز آمار ایران برای سال 1398، تفاوت میانگین درآمد سالانه مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان در سال 1398 نسبت به سایر استان ها بسیار زیاد بوده است.

به عنوان مثال اختلاف درآمد سالانه مردم این استان با استان تهران به 62 میلیون تومان رسید در حالی که تراز دخل و خرج (تفاوت دخل و خرج) مردم تهران بیش از 14 میلیون تومان بود. این عدد نزدیک به سیستان و بلوچستان است. به 2.5 میلیون تومان افزایش یافته است. در این آمار سیستان و بلوچستان کمترین درآمد سالانه را در مناطق شهری دارد. این استان بسیار پایین تر از استان های ثروتمند و متمرکز است که دسترسی بیشتری به بودجه دولتی دارند.